Przez 30 lat występował w Teatrze Narodowym, zagrał wiele ciekawych ról, miał kochającą żonę, ale dzieci się nie doczekał.
Urodził się w Poznaniu w 1915 roku, kiedy trwała I wojna światowa, chociaż swoimi działania omijała jego rodzinne miasto. Od dziecka marzył, aby występować na scenie. Na początku myślał o cyrku.
Napisał do gazety, gdzie zostać aktorem
– Nie mając żadnych powiązań z aktorstwem, napisałem do +Kuriera Poznańskiego+ z pytaniem – gdzie można zacząć studia teatralne? Odpisano mi, że w Warszawie, co było to dla mnie za daleko i za drogo. Napisano również, że taką edukacje prowadzi też prywatne studio przy Teatrze Polskim w Poznaniu. Tam czesne wynosiło 30 zł miesięcznie, które łaskawie mama zgodziła się płacić. Tak, w 1931 roku, na własną odpowiedzialność rozpocząłem studia teatralne” – wspominał Kazimierz Wichniarz w audycji Polskiego Radia, w kwietniu 1984 roku.
W wieku 16 lat zadebiutował w sztuce Benedykta Hertza „Młody las”, a potem ucząc się przy Teatrze Polskim również w nim występował. W 1934 roku zdał aktorski egzamin eksternistyczny i został przyjęty do Związku Artystów Scen Polskich. Do 1939 roku grał Łucku i Łodzi.
Uciekł z niewoli
Gdy wybuchła wojna został powołany na front i uczestniczył w kampanii wrześniowej. Po kapitulacji, jako jeniec wojenny, znalazł się w Stalagu XI B w Fallingbostel w Dolnej Saksoni. Udało mu się uciec z obozu i powrócić do Polski. Ukrywał się Mielcu, ale już jesienią 1944 roku zaangażował się do Teatru Wojska Polskiego w Lublinie, gdzie grał przez dwa lata. Potem w różnych miejsca w Polsce występował i ostatecznie osiadł w Warszawie. Od 1957 roku był aktorem Teatru Narodowego przez 30 lat.
– W swoim życiu aktorskim bardzo sobie ceniłem role postaci negatywnych. Moim zdaniem najnudniejszy jest człowiek święty. Ciekawy i bogaty jest archetyp złożony. Mam na swoim koncie dużo ról czarnych charakterów. Bardzo lubiłem, w teatrze i w filmie, role negatywne. One są bogatsze w materiał aktorski” – wspominał Kazimierz Wichniarz w audycji Polskiego Radia.
Kultowa postać Onufrego
Film upomniał się o niego tuż po wojnie. Wystąpił w kultowym filmie „Zakazane piosenki” w roli gestapowca. Podobną postać zagrał w „Pokoleniu” Andrzeja Wajdy. W sumie mogliśmy go oglądać w 15 filmach, ale największą popularność przyniosł mu „Potop”. Początkowo Jana Onufrego zagrać miał, tak jak i w „Panu Wołodyjowskim”, Mieczysław Pawlikowski. Niestety problemy zdrowotne uniemożliwiły aktorowi powrót na plan. Wtedy pomyślano o Kazimierzu Wichniarzu, który wcielił się już w Zagłobę znacznie wcześniej, w Teatrze Radia Polskiego. Aktor przyjął rolę z radością, bo powtarzał, że niezwykle lubi postać szlachcica, i tak jak on ma słabość do jedzenia i picia. Po filmie znali go wszyscy.
– Gdy tylko wchodziłem na scenę, widownia parskała śmiechem, a przecież amant jest piękny – cytuje słowa aktora Życie na gorąco.
Gdzie jeszcze wystąpił aktor?
Zagrał również w „Godzinach nadziei” (1955) Jana Rybkowskiego i „Wolnym mieście” (1958) Stanisława Różewicza. Dwa lata później Wichniarz otrzymał rolę w „Szatanie z 7-ej klasy” (1960) Marii Kaniewskiej. Był w „Chłopach” (1972), w „Ziemi obiecanej” (1974), ale i w „Hubalu” (1973).
Kazimierz Wichniarz zmarł 26 czerwca 1995 roku w Warszawie otoczony miłością swojej małżonki, Mieczysławy. Para nie doczekała się dzieci, ale pamięć o wybitnym aktorze będzie trwać na wieki.
Piszemy niezależnie dzięki Państwa wsparciu.
Jeżeli uważasz naszą pracę za wartościową — postaw nam kawę.
